Το προηγούμενο ποστ που έγραψε ο Μήτσος είχε τίτλο "Sleeping giant" και εδώ και κάμποσο καιρό μάλλον φαίνεται να ξυπνάει ο γίγαντας.
Ο Ολυμπιακός στα δύο τελευταία ευρωπαϊκά του ματς με Μπαρτσελόνα και Κούτσα Λαμποράλ έχει δείξει ένα πολύ ελκυστικό και ελπιδοφόρο πρόσωπο. Με παίχτη-κλειδί τον Μάντζαρη σαν οργανωτη (αλλά και εκτελεστή όταν χρειαστεί), καθώς και έναν Σπανούλη που φαίνεται σιγά-σιγά να αποδέχεται μια κατάσταση όπου η μπάλα δε περνάει (και κυριώς δε μένει) τόσο πολύ στα χέρια του, φαίνεται να βρίσκει τη χημεία και τις ισορροπίες του. Ο Σπανούλης βέβαια όταν είναι μέσα στο παρκέ θα είναι πάντα αυτός που, αν το αποφασίσει, θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για μια επίθεση. Παρ' όλα αυτά δείχνει να θέλει να υιοθετήσει ένα λιγότερο συγκεντρωτικό ρόλο, πράγμα που είναι θετικό και για εκείνον και για την ομάδα.
Τα περί Σπανούλη τα έχω πει πολλές φορές, τα είπα και δύο ποστ πίσω, δεν θα επεκταθώ ιδιαίτερα πάλι. Βεβαια υπάρχουν μερικοί που πιάνονται απο πράγματα που θα γράψω κατα καιρούς εδώ ή στο τουίτερ για να με βγάλουν εμπαθή. Τους προτρέπω να κάνουν την αυτοκριτική τους, και αν δε μπορούν ή δε θέλουν να με καταλάβουν, ας μην ασχολούνται. Το εύκολο είναι να διαβάλλεις και να ειρωνεύεσαι, το δύσκολο είναι να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου και τις πράξεις σου. Και υπάρχουν δύο-τρείς που την έχουν δει κάπως έτσι μαζί μου. Υποκριτές που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τα πταίσματα που γράφω κατα καιρούς, αλλά κατά τα άλλα θεωρούν ότι έχουν το ελεύθερο να δημιουργούν ανακατωσούρες και να κράζουν με τον χειρότερο τρόπο όποιον και όποτε γουστάρουν. Άνθρωποι που αλλάζουν λογαριασμούς στο τουίτερ κατά το δοκούν και άλλοι παλιοί γνωστοί. Το κακό είναι ότι κάτι τέτοιοι με βάζουν σε διαδικασία να ξεκατινιάζομαι μαζί τους στο νετ και δυστυχώς εκλαμβάνουν την απροθυμία μου να το κάνω, σαν αδυναμία. Δεν είναι, απλά δε γουστάρω να γίνομαι ένα με αυτούς. Και όποτε το έκανα, έστω και λίγο, αηδίασα με εμένα. Αυτός είναι και ο λόγος που έκανα να γράψω ποστ τόσο καιρό. Το ξενέρωμα που έφαγα απο όλες αυτές τις μαλακίες. Να 'ναι καλά ο Μήτσος που κάλυψε με το παραπάνω το κενό.
Κλείνω αυτή τη δυσάρεστη παρένθεση και συνεχίζω. Η ομάδα λοιπόν έχει δείξει σπουδαίο χαρακτήρα εσχάτως, και μάλιστα μετά απο μια περιόδο που δεν μάγεψε με την εικόνα της, με εύκολη ήττα απο Εφές στο ΣΕΦ και δύσκολες νίκες στην Α1, όλα αυτά συνοδευόμενα απο μετριότατο μπάσκετ. Αυτό άλλαξε εν μια νυκτί στο παιχνίδι με Μπαρτσελόνα. Προφανώς δεν έγινε κάποιο μαγικό. Ο Ολυμπιακός δεν είναι η ομάδα που έχασε με κατεβασμένα χέρια απο τους Τούρκους, ούτε η ομάδα που έκανε αγγαρεία με Κηφισιά και Άρη. Είναι όμως απο την άλλη και η ομάδα που "στραγγάλισε" την Μπάρτσα και την Λαμποράλ;Κατά το κακό διαστημά μας και κυριώς μετά το παιχνίδι με την Εφές, θορυβήθηκα αρκετά. Και αυτό γιατί η περίοδος μέχρι να ξεκινήσει το τοπ-16 ήταν ελάχιστη και δείξαμε πλήρως ανέτοιμοι και ασόβαροι. Θα πει κάποιος αδιάφορο ματς, οι αλλοί το θέλαν πιο πολύ κτλ. Ισχύει, απο την άλλη ένα ίδιον των μεγάλων και σοβαρών ομάδων είναι ότι δε επιλέγουν παιχνίδια και μαθαίνουν να κάνουν τη νίκη συνήθεια. Πόσο μάλλον όταν παίζουν μέσα στην έδρα τους, παρουσία των οπαδών τους. Είναι πειρασμός να χαλαρώσεις σε ένα μάτς που είναι αδιάφορο βαθμολογικά, αλλά δεν παύει να είναι κακή νοοτροπία και μια λογική που μπορεί να αποβεί μοιραία στην πορεία. Ευτυχώς αυτό μέχρι τώρα στη δεύτερη φάση της ευρωλίγκας δεν έχει φανεί. Πάμε λοιπόν και στο ερώτημα που έθεσα πριν.
Ξύπνησε ολοκληρωτικά η ομάδα; Είναι αυτό το πραγματικό της πρόσωπο; Μετά τη νίκη στη Βιτόρια σε μια στιγμή ενθουσιασμού έγραψα στο τουίτερ πως αν συνεχίσουμε έτσι θα είμαστε στο final-4. Και το πιστεύω. Αυτό είναι ένα μεγάλο "αν" όμως. Το ζητούμενο, όπως πάντα, είναι η συνέπεια. Αμυντικά υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι ο αντίπαλος δεν μπορεί να ανασάνει. Σου δίνει όμως πάντα η άμυνα την λύση μπροστά; Υπάρχουν ομάδες με περισσότερη ποιότητα και ταλέντο απο την Λαμποράλ, θα είμαστε εκεί εξίσου καλοί αμυντικά; Aν όχι τότε χάνονται κατα πολύ οι πρωτεύοντες και δευτερεύοντες αιφνιδιασμοί που έχουν δώσει αρκετούς πόντους μέχρι τώρα και βέβαια αυξάνεται το παθητικό μας. Οπότε ερχόμαστε ίσα βάρκα, ίσα πανιά. Δεν είναι βέβαια τόσο εύκολο να συμβεί αυτό όταν έχεις χημεία και χαρακτήρα, αλλά δεν είναι και απίθανο.
Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι ρυθμού και όταν τα πράγματα κυλάνε στο τέμπο που σε βολεύει, ακόμα και αν είσαι κατώτερος ποιοτικά, έχεις τον πρώτο λόγο. Μια ομάδα όσο δουλεμένη και αν είναι όμως, όταν βρεθεί κάποιος να διαταράξει τον ρυθμό της θα αρχίσει να αντιδρά σπασμωδικά. Εκεί μπαίνει λοιπόν ο παράγοντας ατομικό ταλέντο και ποιότητα. Μπορούμε να βασιζόμαστε πάντα στο ότι θα βρίσκουμε ρυθμό μπροστά απο την άμυνα; Όσο και αν το επιδιώκουμε, όχι. Θα πρέπει να μας απασχολήσει το επιθετικό κομάτι και λίγο πιο απομονωμένα; Σίγουρα ναι. Οι διακρίσεις και οι τίτλοι κερδίζονται απο την άμυνα και την επίθεση εξίσου, ο,τι και αν έχει επικρατήσει στο μυαλό των πολλών. Πρέπει να δούμε λοιπόν πως παίρνουμε τους πόντους μας και αν αυτο θα έχει συνέχεια. Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να απασχολούν κάθε προπονητή και είμαι σίγουρος ότι ο Σφαιρόπουλος θα τα σκέφτεται πρώτος απο όλους.
Έχουμε παίχτες που σε μια δύσκολη θα πάρουν την ομάδα πάνω τους; Σπανούλης και Πρίντεζης είναι οι πρώτοι που έρχονται στο μυαλό. Ο Σπανούλης όπως έχω εξηγήσει παλιότερα είναι δίκοπο μαχαίρι για τη λειτουργία της ομάδας. Όταν όμως είναι ξεκούραστος και με καθαρό μυαλό, μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο αυτό καλύτερα απο τον καθένα, παρ' όλο που ο χρόνος έχει αρχίσει εμφανώς να τον βαραίνει. Για αυτόν τον λόγο πρέπει να μην περνάει η μπάλα συνέχεια απο τα χέρια του Σπαν και για αυτόν τον λόγο πρέπει να παίζει και λιγότερο εννίοτε. Για να μην είναι κουρασμένος και θολωμένος όταν πραγματικά θα έχουμε απόλυτη ανάγκη το αγωνιστικό εκτοπισμά του.Απο εκεί και ύστερα αν προκύψουν άλλοι ήρωες της βραδιάς σε κάθε ματς, αυτό είναι κάτι που μένει να φανεί, αλλά είναι και αυτό που θα κρίνει εν πολλοίς την πορεία μας. Ο Στρόμπερυ αν και πολυεργαλείο, υστερεί ποιοτικά μπροστά και δεν νιώθω ασφάλεια ότι μπορεί να προσφέρει ικανοποιητικά επιθετικά στα δύσκολα. Ο Όντομ ακόμα είναι στη φάση του εγκλιματισμού, δεν ξέρουμε καθόλου τι να περιμένουμε απο αυτόν. Θεωρητικά o ρόλος του είναι αυτός του αντι-Σπανούλη, να μπορέσει με την εκρηξή του να δημιουργήσει προσωπικές φάσεις και να βοηθήσει την ομάδα όταν κολάει. Αυτή τη στιγμή είναι ένα ερωτηματικό που μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι απαντηθεί ικανοποιητικά εν καιρώ.
Ο Παπαπέτρου έχει δείξει ψήγματα του μεγάλου ταλέντου του, αλλά ακόμα ψάχνεται να βρεί την αγωνιστική του ταυτότητα, χρειάζεται να δουλέψει αρκετά πράγματα ακόμα για να θεωρηθεί αξιόπιστη λύση. Δεν τον βοηθάει ίσως και η αλλαγή θέσης, αλλά ακόμα και έτσι είναι σαφώς καλύτερος σαν μπακ-απ του Πριντ απο τον Αγραβάνη, οπότε θα πρέπει να προσαρμοστεί. Η θέση "4" είναι πονεμένη ιστορία φέτος. Πολύ πονεμένη.
Για να γίνει αυτό βέβαια πρέπει να βοηθήσουν και λίγο οι "απο πίσω". Ο Τζέημς, παρά την απαξίωση που έχει φάει απο πολλούς, πιστεύω ότι παίρνοντας όλο και περισσότερο χρόνο με τον καιρό, θα προσφέρει, και μάλιστα διαφορετικά πράγματα, μιας που έχει αξιόλογο ποστ παιχνίδι, ενώ σκεπάζει αρκετά καλά το καλάθι. Eίναι ένα με δύο κλίκ πιο αργός απο όσο θα ήθελε ο Σφαιρό, άλλα αυτό μπορεί να κουκουλωθεί ως ένα βαθμό αν ο προπονητής ξέρει πως να τον αξιοποιήσει. Ο Μιλουτίνοφ απο την άλλη μπορεί να βοηθήσει στο ματσάρισμα πιο ψηλών και βαριών κορμιών, αλλα ακόμα δεν με πείθει για τόσο υψηλό επίπεδο. Όπως έχω ξαναπεί είναι ένας παίχτης που κάνει πολλά απο λίγο και τίποτα αρκετά καλά. Παρ' όλα αυτά είναι ο τελευταίος απο τον οποίο περιμένω να κάνει τη διαφορά. Άντε μετά τον Αγραβάνη ίσως. Αν καταφέρει να ανταποκριθεί στο ρόλο του θα είμαι ικανοποιημένος.
Συνολικά λοιπόν η ομάδα έχει αρκετά στοιχήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων θα πρέπει να τα κερδίσει αν θέλουμε να πάμε ως το τέλος του δρόμου. Η άμυνα είναι πάντα μια προτεραιότητα, αλλά δεν είναι και πανάκεια. Όσο αυξάνει το επίπεδο και το διακύβευμα, τα παιχνίδια έχουν την τάση να στραβώνουν και επομένως θα πρέπει να περιμένουμε για να δούμε αν ο χαρακτήρας που επιδεικνύουμε είναι κάτι παγειωμένο και εντυπωμένο και σε ατομικό επίπεδο στους παίχτες (κυρίως τους λιγότερο ποιοτικούς ή έμπειρους) ή απλά ένα καλό φεγγάρι. Είμαι αισιόδοξος μια φορά και πιστεύω ότι ο κόουτς Σφαιρό, παρά το πολύ κακό ξεκινημά του, έχει βάλει τα πράγματα σε μια σειρά και είναι προετοιμασμένος για κάθε αντιξοότητα.
Ελπίζω στο επόμενο ποστ να έχουμε να λέμε για κερδισμένα στοιχήματα και για ένα σύνολο με αξιοσημείωτη συνέπεια και σοβαρότητα. Μέχρι τότε, καλά να περνάτε και καλή επιτυχία στον Ολυμπιακό.
Υγ. Η Μπάμπεργκ θέλει προσοχή. Πολύ επικίνδυνη στη μέρα της.
Υγ.2 Αν δεν καλύψουμε τη διαφορά στο ματς με Παναθηναϊκό με την εικόνα που έχουν οι δύο ομάδες τελευταία, θα είμαστε για τα θηρία...
Υγ.3 Το μπλογκ αυτό ξεκίνησε με σκοπό να συνεχιστεί μια παρέα 4-5 ατόμων και στη πορεία να γίνει και ακόμα μεγαλύτερη. Επίσης πρόθεση μου ήταν να μη γράφω πάντα για τα τρέχοντα γεγονότα και κυρίως για πολύ τεχνικά ζητήματα (υπάρχουν πιο καταρτισμένοι για αυτό), αλλά τα ποστ να έχουν μια πιο προσωπική χροιά. Να συγκινούν ίσως και να ξυπνούν αναμνήσεις. Κάπως έτσι προέκυψαν ποστ όπως αυτά για τον Ζάρκο και τον Ρόυ (το αγαπημένο μου προσωπικά). Τα πράγματα δεν κύλησαν τόσο ομαλά και το μπλογκ έχει πάρει μια πιο συμβατική μορφή πλέον. Αυτό κάποιες φορές δε μου δίνει κίνητρο και έμπνευση να γράψω, αλλά θέλω να γνωρίζουν όλοι όσοι συμμετέχουν στο μπλογκ (και πάνω απο όλα το τιμούν με τη συμπεριφορά τους), ότι η παρουσία τους έχει εκτιμηθεί υπέρ το δέον. Τους ευχαριστώ.
